Ik woon in een huis. Mijn vorige verblijf in Bangkok was een studio die gerieflijk doch klein was. Nu heb ik tot mijn beschikking een kamer met aansluitende badkamer, een living, keuken, wasplaats en voorhof.

De baas van het huis is Wayne, een gezette Amerikaanse homofiel met een Thaise vriend die Arnon heet. Wayne is een opvliegend ventje met momenten maar zeer vriendelijk tegen zijn onderhuurders. De onderhuurders zijn het koppel John en Ice, zij zijn respectievelijk Amerikaans en Thais. Dan is er nog Rob, een jonge Canadees.

Ik ben de laatste aanwinst in Wayne's collectie. Want Wayne is een verwoed verzamelaar. Hij heeft honderden dvd's en blurays waarvan de meeste ongeopend zijn. Een gigantische cd- en platencollectie waarvan een groot deel zich ook nog in de originele plastic verpakking bevindt, een reeks ingekaderde foto's van Amerikaanse muzikanten en hun handtekeningen en vijf huisgenoten.

Maar de indrukwekkendste collectie zijn Wayne's diertjes. Er zijn kinderboerderijen die het met minder moeten doen. De inventaris animalis bestaat uit volgende wezens: zes honden, twee prairiehonden, twee fretten, enkele vissen en een eenzame hagedis. Al deze dieren zitten in een kooi en dat is een goede zaak voor de prairiehonden, fretten en de hagedis. Het minpuntje is dat de zes hondjes, een husky, een franse buldog, een pug en de andere drie ook de hele dag in een kooi zitten. Behalve 's nachts. 's Nachts slapen ze in Wayne's kamer. De reden waarom deze lieve dieren in een kooi zitten is omdat er te weinig plaats is in het huis en Wayne overdag werkt. Daarnaast zijn ze niet echt getraind. Ze bijten niet, maar bakenen wel hun territorium in huis af –vermits ze de kans krijgen. Mijn viervoetige vrienden zorgen ervoor dat er permanent een fenomenaal geurfestijn aanwezig is in huis. Je kan het de arme dieren niet kwalijk nemen maar aangenaam is anders.

De pis- en strontgeur went wel na een tijdje. De grote flatscreen en de snelle internetverbinding maken veel goed. De relatief lage huurprijs en de leuke buurt ook. Mijn huisgenoten zijn aangename jongens en ook dat is mooi meegenomen.

Wat minder aangenaam is dat als Wayne op zakenreis is, Arnon alleen voor de honden moet zorgen. Dan wordt de familie ingeschakeld want Arnon kan het alleen niet aan. De familie bestaat uit pa, ma en een neef van ongeveer twaalf. Pa en ma nemen dan zonder gêne het hele huis in. De geur in de sowieso al plakkerige keuken is dan te snijden want er wordt overvloedig gekookt en in mindere mate opgeruimd. De luide maar nasale stem van pa, die de deur open laat als hij op het toilet zit, schalt om zeven uur 's morgens door het huis. Als je daar dan nog eens zes honden en mijn jetlag bij rekent wordt het wat veel.

Eens Wayne terug was en de oostgoten de rijn terug overstaken naar hun geboortegrond werd mij verzekert dat dit de druppel was in een reeks incidenten en dit niet meer zou voorvallen. Maar dit was buiten de schoonfamilie gerekend want deze week zijn ze terug. Vader mag niet meer terugkomen. Ma en neef houden zich koest alhoewel moeder me deze week 's morgens wel liet schrikken door met een wit geschilderd gezicht in de keuken te verschijnen terwijl ik een boterhammetje at. Van de schrik bekomen zwierde ik mijn tas over mijn schouder en vertrok naar het kantoor.

Bedankt voor het lezen en tot later.