Ik woon in een huis. Mijn vorige verblijf in Bangkok was een studio die gerieflijk doch klein was. Nu heb ik tot mijn beschikking een kamer met aansluitende badkamer, een living, keuken, wasplaats en voorhof.

De baas van het huis is Wayne, een gezette Amerikaanse homofiel met een Thaise vriend die Arnon heet. Wayne is een opvliegend ventje met momenten maar zeer vriendelijk tegen zijn onderhuurders. De onderhuurders zijn het koppel John en Ice, zij zijn respectievelijk Amerikaans en Thais. Dan is er nog Rob, een jonge Canadees.

Ik ben de laatste aanwinst in Wayne's collectie. Want Wayne is een verwoed verzamelaar. Hij heeft honderden dvd's en blurays waarvan de meeste ongeopend zijn. Een gigantische cd- en platencollectie waarvan een groot deel zich ook nog in de originele plastic verpakking bevindt, een reeks ingekaderde foto's van Amerikaanse muzikanten en hun handtekeningen en vijf huisgenoten.

Maar de indrukwekkendste collectie zijn Wayne's diertjes. Er zijn kinderboerderijen die het met minder moeten doen. De inventaris animalis bestaat uit volgende wezens: zes honden, twee prairiehonden, twee fretten, enkele vissen en een eenzame hagedis. Al deze dieren zitten in een kooi en dat is een goede zaak voor de prairiehonden, fretten en de hagedis. Het minpuntje is dat de zes hondjes, een husky, een franse buldog, een pug en de andere drie ook de hele dag in een kooi zitten. Behalve 's nachts. 's Nachts slapen ze in Wayne's kamer. De reden waarom deze lieve dieren in een kooi zitten is omdat er te weinig plaats is in het huis en Wayne overdag werkt. Daarnaast zijn ze niet echt getraind. Ze bijten niet, maar bakenen wel hun territorium in huis af –vermits ze de kans krijgen. Mijn viervoetige vrienden zorgen ervoor dat er permanent een fenomenaal geurfestijn aanwezig is in huis. Je kan het de arme dieren niet kwalijk nemen maar aangenaam is anders.

De pis- en strontgeur went wel na een tijdje. De grote flatscreen en de snelle internetverbinding maken veel goed. De relatief lage huurprijs en de leuke buurt ook. Mijn huisgenoten zijn aangename jongens en ook dat is mooi meegenomen.

Wat minder aangenaam is dat als Wayne op zakenreis is, Arnon alleen voor de honden moet zorgen. Dan wordt de familie ingeschakeld want Arnon kan het alleen niet aan. De familie bestaat uit pa, ma en een neef van ongeveer twaalf. Pa en ma nemen dan zonder gêne het hele huis in. De geur in de sowieso al plakkerige keuken is dan te snijden want er wordt overvloedig gekookt en in mindere mate opgeruimd. De luide maar nasale stem van pa, die de deur open laat als hij op het toilet zit, schalt om zeven uur 's morgens door het huis. Als je daar dan nog eens zes honden en mijn jetlag bij rekent wordt het wat veel.

Eens Wayne terug was en de oostgoten de rijn terug overstaken naar hun geboortegrond werd mij verzekert dat dit de druppel was in een reeks incidenten en dit niet meer zou voorvallen. Maar dit was buiten de schoonfamilie gerekend want deze week zijn ze terug. Vader mag niet meer terugkomen. Ma en neef houden zich koest alhoewel moeder me deze week 's morgens wel liet schrikken door met een wit geschilderd gezicht in de keuken te verschijnen terwijl ik een boterhammetje at. Van de schrik bekomen zwierde ik mijn tas over mijn schouder en vertrok naar het kantoor.

Bedankt voor het lezen en tot later.

Liefste lezertjes,

Ik ben even terug in België geweest en verschillende mensen vroegen mij om door te gaan met de blog. Ik was dit niet van plan maar als ik er jullie mee een plezier kan doen; dan graag.

De Festo Belgico. Daarnaast wil ik merci zeggen tegen iedereen waarmee ik me serieus geamuseerd heb tijdens de anderhalve maand in België. Nu terug in Bangkok hou ik me aan mijn belofte.

De reis naar Thailand duurde lang. Ik vertrek maandagmiddag (30/09) om halféén naar Zaventem en stap dinsdagavond omstreeks halfzeven uit het vliegtuig in Suvarnabhumi International Airport, Bangkok, Thailand. Ik loop door de mobiele gang die het vliegtuig en de luchthaven verbindt. Halverwege staat een Thais mannetje in pak. Hij houdt een geplastificeerd papiertje in de lucht waar mijn naam samen, met twee andere Vlaams klinkende namen op staan. Het gevolg is dat ik en twee andere passagiers een pak vlugger langs de Thaise immigratie mogen dan de andere passagiers. 

Eerst terug naar Zaventem. Ik ga naar de balie van Qatar airways, geef mijn paspoort af en er wordt door het personeel van Qatar airways onrustig met wat papieren geroefeld.

Dit hele voorval duurt slechts enkele ogenblikken en een meneer spreekt mij met voortreffelijke luchthavendictie aan: 

“Meneer, de vlucht naar Doha is overbooked en wij zouden u willen vragen of u zich vrijwillig wilt stellen om een andere vlucht te nemen.”

Vrijwillig, dat klinkt veelbelovend. Maar voor ik kan antwoorden treedt deze vriendelijke man in detail. “Wij zouden u eerst naar Berlijn laten vliegen om vanaf daar dan naar Doha te vliegen. In Doha neemt u dan dezelfde vlucht naar Bangkok. U komt dus op hetzelfde tijdstip aan in Bangkok.”

“Mja...” zeg ik ietwat aarzelend.

“Nu als u dit zou willen doen dan zal Qatar airways u daarvoor compenseren. Ofwel met een voucher ofwel cash. Als u voor cash kiest dan krijgt u driehonderd euro, de voucher heeft een waarde van vierhonderd euro en is één jaar geldig.”

Jullie kennen mij. Als ik de kans krijg om iemand een plezier te doen dan laat ik die niet liggen.

Ik kies voor cash en krijg een voucher om een koffietje te drinken terwijl alles in gereedheid wordt gebracht. Eens ingecheckt krijg ik nog een voucher om iets te eten in de transitzone. Als ik wil inchecken in Berlijn krijg ik voorrang op de andere reizigers en eens aangekomen in Bangkok krijg ik een pas om langs de fast lane van immigratie te gaan voorbehouden aan diplomaten, politici en eerste klasreizigers, courtesy of Qatar airways.

Moe maar tevreden stap ik richting de airport link naar mijn nieuwe thuis. Maar daarover vertel ik later meer.

Tot het volgende bericht lieve kijkbuiskindertjes, oogjes dicht en snaveltjes toe.