Tussen de soep en de patatten

De mensen zijn boos. De mensen komen op straat in Bangkok. De mensen bezetten ministeries. En blijkbaar hebben de betogingen zulke proporties aangenomen dat de Belgische media er over berichten. Dit bericht van De Standaard: http://www.standaard.be/cnt/dmf20131126_00857236 is summier maar correct. Premier Shinawatra is inderdaad niks meer dan een marionet van ex-premier Taksin die het land ontvluchtte na veroordeeld te zijn voor corruptie. Taksin die nu in Dubai woont heeft nog altijd de macht in handen en Taksin's partij, die met een meerderheid verkozen is, wou een amnestie wet doorvoeren die Taksin zou toelaten terug te keren naar Thailand. Dat was de druppel voor de oppositie en een groot deel van de bevolking.

Maar wat is er echt aan de hand? Dat de huidige premier enkel een marionet is van ex-premier Taksin is waar. Maar een gesprek met mijn baas, Dahn, leert me dat de oppositie net zo corrupt is en dat het niet echt uitmaakt wie er aan de macht is. Een groot aantal Thaise politici zijn corrupt. Het systeem deugt niet. Overal in het overheidsapparaat en de regering is corruptie aanwezig; van verkeersagenten tot ministers. Corruptie wil zeggen dat je makkelijk een rechter kunt omkopen maar ook dat de huidige meerderheid populistische hervormingen en wetten doorvoert die de meeste kiezers tevreden houden maar het land niet vooruit helpen. Het is een vicieuze cirkel volgens Dahn maar hij heeft er goede moed in dat als de Thaise bevolking blijft betogen en protesteren er na een jaar of tien wel verandering kan komen.

Wat betekent dit voor mij? Ik heb persoonlijk nog zo goed als niks gemerkt van de betogingen. De betogingen gaan door op specifieke locaties van een gigantische stad, het leven lijkt voor veel mensen gewoon door te gaan en Dahn bevestigd dat ook. In de expat gemeenschap wordt het niet echt besproken. Buitenlanders die in Thailand wonen houden er zich wijselijk buiten want het wordt niet geapprecieerd van de Thaise kant als je je bemoeit met de Thaise politiek. Je gaat beter naar een bar op Sukhumvit om rustig een pintje te drinken en een paar Britse vijftigers WANKER naar het voetbal op tv te horen roepen dan je je tussen de betogers te begeven. In een stad die meer dan negen miljoen mensen huisvest wordt het bijna een fait divers, het gebeurt tussen de noedelsoep en de rijst door. Het kan altijd omslaan naar rellen; maar daar lijkt het niet naar. 

Ik woon in een huis. Mijn vorige verblijf in Bangkok was een studio die gerieflijk doch klein was. Nu heb ik tot mijn beschikking een kamer met aansluitende badkamer, een living, keuken, wasplaats en voorhof.

De baas van het huis is Wayne, een gezette Amerikaanse homofiel met een Thaise vriend die Arnon heet. Wayne is een opvliegend ventje met momenten maar zeer vriendelijk tegen zijn onderhuurders. De onderhuurders zijn het koppel John en Ice, zij zijn respectievelijk Amerikaans en Thais. Dan is er nog Rob, een jonge Canadees.

Ik ben de laatste aanwinst in Wayne's collectie. Want Wayne is een verwoed verzamelaar. Hij heeft honderden dvd's en blurays waarvan de meeste ongeopend zijn. Een gigantische cd- en platencollectie waarvan een groot deel zich ook nog in de originele plastic verpakking bevindt, een reeks ingekaderde foto's van Amerikaanse muzikanten en hun handtekeningen en vijf huisgenoten.

Maar de indrukwekkendste collectie zijn Wayne's diertjes. Er zijn kinderboerderijen die het met minder moeten doen. De inventaris animalis bestaat uit volgende wezens: zes honden, twee prairiehonden, twee fretten, enkele vissen en een eenzame hagedis. Al deze dieren zitten in een kooi en dat is een goede zaak voor de prairiehonden, fretten en de hagedis. Het minpuntje is dat de zes hondjes, een husky, een franse buldog, een pug en de andere drie ook de hele dag in een kooi zitten. Behalve 's nachts. 's Nachts slapen ze in Wayne's kamer. De reden waarom deze lieve dieren in een kooi zitten is omdat er te weinig plaats is in het huis en Wayne overdag werkt. Daarnaast zijn ze niet echt getraind. Ze bijten niet, maar bakenen wel hun territorium in huis af –vermits ze de kans krijgen. Mijn viervoetige vrienden zorgen ervoor dat er permanent een fenomenaal geurfestijn aanwezig is in huis. Je kan het de arme dieren niet kwalijk nemen maar aangenaam is anders.

De pis- en strontgeur went wel na een tijdje. De grote flatscreen en de snelle internetverbinding maken veel goed. De relatief lage huurprijs en de leuke buurt ook. Mijn huisgenoten zijn aangename jongens en ook dat is mooi meegenomen.

Wat minder aangenaam is dat als Wayne op zakenreis is, Arnon alleen voor de honden moet zorgen. Dan wordt de familie ingeschakeld want Arnon kan het alleen niet aan. De familie bestaat uit pa, ma en een neef van ongeveer twaalf. Pa en ma nemen dan zonder gêne het hele huis in. De geur in de sowieso al plakkerige keuken is dan te snijden want er wordt overvloedig gekookt en in mindere mate opgeruimd. De luide maar nasale stem van pa, die de deur open laat als hij op het toilet zit, schalt om zeven uur 's morgens door het huis. Als je daar dan nog eens zes honden en mijn jetlag bij rekent wordt het wat veel.

Eens Wayne terug was en de oostgoten de rijn terug overstaken naar hun geboortegrond werd mij verzekert dat dit de druppel was in een reeks incidenten en dit niet meer zou voorvallen. Maar dit was buiten de schoonfamilie gerekend want deze week zijn ze terug. Vader mag niet meer terugkomen. Ma en neef houden zich koest alhoewel moeder me deze week 's morgens wel liet schrikken door met een wit geschilderd gezicht in de keuken te verschijnen terwijl ik een boterhammetje at. Van de schrik bekomen zwierde ik mijn tas over mijn schouder en vertrok naar het kantoor.

Bedankt voor het lezen en tot later.

Liefste lezertjes,

Ik ben even terug in België geweest en verschillende mensen vroegen mij om door te gaan met de blog. Ik was dit niet van plan maar als ik er jullie mee een plezier kan doen; dan graag.

De Festo Belgico. Daarnaast wil ik merci zeggen tegen iedereen waarmee ik me serieus geamuseerd heb tijdens de anderhalve maand in België. Nu terug in Bangkok hou ik me aan mijn belofte.

De reis naar Thailand duurde lang. Ik vertrek maandagmiddag (30/09) om halféén naar Zaventem en stap dinsdagavond omstreeks halfzeven uit het vliegtuig in Suvarnabhumi International Airport, Bangkok, Thailand. Ik loop door de mobiele gang die het vliegtuig en de luchthaven verbindt. Halverwege staat een Thais mannetje in pak. Hij houdt een geplastificeerd papiertje in de lucht waar mijn naam samen, met twee andere Vlaams klinkende namen op staan. Het gevolg is dat ik en twee andere passagiers een pak vlugger langs de Thaise immigratie mogen dan de andere passagiers. 

Eerst terug naar Zaventem. Ik ga naar de balie van Qatar airways, geef mijn paspoort af en er wordt door het personeel van Qatar airways onrustig met wat papieren geroefeld.

Dit hele voorval duurt slechts enkele ogenblikken en een meneer spreekt mij met voortreffelijke luchthavendictie aan: 

“Meneer, de vlucht naar Doha is overbooked en wij zouden u willen vragen of u zich vrijwillig wilt stellen om een andere vlucht te nemen.”

Vrijwillig, dat klinkt veelbelovend. Maar voor ik kan antwoorden treedt deze vriendelijke man in detail. “Wij zouden u eerst naar Berlijn laten vliegen om vanaf daar dan naar Doha te vliegen. In Doha neemt u dan dezelfde vlucht naar Bangkok. U komt dus op hetzelfde tijdstip aan in Bangkok.”

“Mja...” zeg ik ietwat aarzelend.

“Nu als u dit zou willen doen dan zal Qatar airways u daarvoor compenseren. Ofwel met een voucher ofwel cash. Als u voor cash kiest dan krijgt u driehonderd euro, de voucher heeft een waarde van vierhonderd euro en is één jaar geldig.”

Jullie kennen mij. Als ik de kans krijg om iemand een plezier te doen dan laat ik die niet liggen.

Ik kies voor cash en krijg een voucher om een koffietje te drinken terwijl alles in gereedheid wordt gebracht. Eens ingecheckt krijg ik nog een voucher om iets te eten in de transitzone. Als ik wil inchecken in Berlijn krijg ik voorrang op de andere reizigers en eens aangekomen in Bangkok krijg ik een pas om langs de fast lane van immigratie te gaan voorbehouden aan diplomaten, politici en eerste klasreizigers, courtesy of Qatar airways.

Moe maar tevreden stap ik richting de airport link naar mijn nieuwe thuis. Maar daarover vertel ik later meer.

Tot het volgende bericht lieve kijkbuiskindertjes, oogjes dicht en snaveltjes toe. 

Een mededeling

He always slept the way his father had slept, with the weapon hidden in the pillowcase, but before leaving the house that day he took out the bullets and put them in the drawer of the night table. “He never left it loaded,” his mother told me. I knew that, and I also knew that he kept the guns in one place and hid the ammunition in another far removed so that nobody, not even casually, would yield to the temptation of loading them inside the house. It was a wise custom established by his father ever since one morning when a servant girl had shaken the case to get the pillow out and the pistol went off as it hit the floor and the bullet wrecked the cupboard in the room, went through the living room wall, passed through the dining room of the house next door with the thunder of war, and turned a life-size saint on the main altar of the church on the opposite side of the square to plaster dust.

Deze eerste regels, jammer genoeg niet van mijn hand, zijn geschreven door Marquez. Waarom ik ze zo schaamteloos in mijn blog kopieer? Om te zeggen dat de kogel door de kerk is. En zoals jullie net gelezen hebben heeft die kogel een serieuze weg afgelegd. Ik heb overwogen, nagedacht, voor- en nadelen tegen elkaar opgewogen en besloten.

Ik blijf nog twee jaar in Bangkok. Mijn baas vertelde mij iets meer dan een maand geleden “we like your creativity and your...” wie had dat gedacht “...discipline.” “We would like to hire you.” En zoals eerder gezegd na grondig overwogen en overlegd te hebben is de beslissing gevallen. Er is een zeer kleine kans dat het niet doorgaat aangezien de Thaise overheid eerst goesting moet hebben om mij een werkvergunning te geven maar ik ben er zeker van dat dat in orde komt. Daarnaast vlieg ik wel nog op vijftien augustus terug naar België. Simon Van Acker ik ben uw belofte niet vergeten.

Zilt

Zomer, zon en zee zijn nu al zolang voorbij. Dat zingt Louis Neefs in “Zomer zon en zee”. En dat is waar voor eenieder die zich nu in België bevindt. Maar zomer, zon en zee gaan nooit voorbij in Thailand. En aangezien ik nog niet veel zee gezien had werd het hoog tijd voor wat zand tussen mijn tenen. Toen ik hoorde dat JoAnne en Grace, een tante en nicht uit San Francisco, een trip naar Thailand geboekt hadden zag ik mijn kans schoon om hen in Krabi te vervoegen.

Krabi is een stukje land waar god een regenboogscheet liet. Hoge kalkstenen rotsen afgewisseld met heerlijk zand en een proper zeewater. Als je in Bangkok woont zijn er verscheidene mogelijkheden om er te geraken. De fiets is de meest ecologische oplossing maar reken wel dat je een dikke negenhonderd kilometer moet afleggen. Het vliegtuig is iets sneller maar dan wel de minst ecologische en economische oplossing. Als je met de trein gaat moet je vijfentwintig keer overstappen en over het water reizen zou nogal lang duren aangezien Bangkok aan de golf van Thailand ligt en Krabi aan de Andamanse zee, de andere kant ligt. Deze jongen heeft dan maar de bus genomen.

Een ticketje kost zeshonderdvijftig baht als je in tweede klasse reist. De busrit duurt twaalf uur maar je kan 's nachts reizen om tijd te sparen. Dat doe ik. Ik kom in Krabi aan om acht uur 's morgens. Met nog één oog dicht wordt ik in een minivan gebabbeld die mij naar de dichtstbijzijnde longtailboat rijdt om zo naar Railay bay te varen.

Railay bay een klein schiereiland dat afgesloten is van de rest van Thailand door hoge kalksteen rotsen. JoAnne en Grace verblijven op een hotel in Railay Bay en dat doe ik dus ook.

De longtailboat die naar Railay gaat ligt een eindje in zee te wachten op zijn passagiers. Mijn pijpen oprollen blijkt achteraf overbodig want mijn broek wordt tot ver boven mijn knieën nat. Rugzak in de boot gesmeten, zonnebril op, varen maar kapitein. De kapitein is een donkere Thai met een petje en een voetbalshirt. Het duurt een klein halfuur om naar Railay Bay te varen. Naast mezelf zijn aawezig: een Australisch koppel dat uit twee vrouwen met kletsnatte witte broeken en hun (geadopteerde of geïnsemineerde?) zoon bestaat. Een derde, bebaarde, Australiër en de kapitein aan het roer.

Aangekomen op Railay Bay wordt mijn broek voor een tweede maal nat. Ik kom aan op het mooie west beach van Railay. Mijn hotel bevindt zich op de east side en zou slechts tien minuutjes wandelen zijn van west beach. Hoe verder ik landinwaarts ga, weg van west beach hoe lager het postkaartgehalte van de omgeving wordt.

Ook tijdens de rest van mijn verblijf merk ik dat de Thai er voor zorgen dat de stranden en nabije omgeving netjes en opgeruimd blijven maar als je ergens als toerist gaat waar de meeste toeristen niet gaan dan is het niet meer nodig om vuilnis op te ruimen. Op verschillende plaatsen zie ik een hoop vuilnis en rotzooi, van pmd tot grof huisvuil.

Railay viewpoint resort bevindt zich op het goedkopere east beach van Railay. East beach is een goedkopere locatie omdat het niet echt een strand is. East beach is een zandige mangrove die in de zee loopt en zich niet leent tot zonnebaden noch zwemmen. Maar begrijp me niet verkeerd, Krabi en Railay hebben prachtige stukken natuur die onvervuild zijn en het is een vakantiebestemming die ik iedereen kan aanraden.

Wat doe je daar dan op Railay naast huidkanker opdoen en in de zee ploeteren? Op Railay zelf zijn er verschillende kantoortjes waar je allerlei activiteiten kunt boeken. Je kan aan rotsklimmen doen, een kayak huren, goedkope cocktails drinken, gemasseerd worden of gewoon op het strand liggen en af en toe verkoeling in de zee zoeken. Andere mogelijkheden zijn de nabije eilanden bezoeken per boot. Er zijn twee soorten. De authentieke longtailboat en de speedboot. De eerste is goedkoper en naar mijn mening leuker. De tweede sneller, duurder en voor rijke jeannettoeristen die niet nat willen worden. Wat je ook kan doen is gaan vissen op zee en snorkelen op het einde van de dag. JoAnne en Grace die zelf ook enige viservaring hebben zien daar ook een leuke trip in en deze wordt dus geboekt.

De tweede dag van mijn verblijf op Railay vertrekken we om negen uur 's ochtends. We worden vergezeld door twee franse jongens. De kapitein is een Thai die ondanks de beloftes die de brochure maakte praktisch geen engels spreekt. Maar alles is voorzien. Hengels, haken, lijnen. Boven en onder. Molens en vers aas in de vorm van inktvis, gekoeld in piepschuimen dozen gevuld met ijs. Hij prepareert elke onderlijn met drie haken met aas. Aan het einde van de lijn hangt een loden gewicht. Ik onthou van de brochure dat we op de bodem van de zee moeten vissen en het gewicht bevestigt dat. De kapitein geeft geen uitleg over hoe diep en waar te vissen dus zoeken we het zelf uit. In het eerste uur vangt een van de Franse vrienden drie bescheiden visjes. Ik volg met een vierde vis na twee vissen die me te slim af waren. Grace komt opzetten met nummer vijf. Vooraleer we meer vis kunnen vangen worden we door een regenbui van formaat verrast. Het regent te hard om te blijven vissen dus varen we naar een eiland in de buurt. Na een uurtje wachten is het ergste voorbij en zetten we in een druilerig buitje onze jacht verder.

Ofwel lusten de vissen geen inktvis meer ofwel zijn we volledig verkeerd bezig maar plots voelen we niks meer behalve de deining van de zee in onze lijnen. Vissen is wachten. Na de lunch breekt de zon door en onze kapitein gooit ook een lijntje uit. Ondanks een overschot van twee hengels gebruikt de kleine kapitein er geen. Hij heeft een rol vislijn waaraan hij zijn onderlijn met drie haken en lood aan vastknoopt. Hij gooit zijn lijn in het water en niet zoals onze lijnen die loodrecht naar de bodem gaan blijft zijn lijn mooi diagonaal in het water liggen een eindje van de boot. Natuurlijk vangt hij de ene vis na de andere. In plaats van ons tips te geven zegt hij gewoon dat hij “lucky” is. Als hij vis nummer tien vangt en wij nog altijd niks hebben beslis ik om vlak bij zijn lijn te gaan vissen. Mijn tactiek werpt vruchten af. Ik vang er mijn tweede en derde vis. Omstreeks drie uur 's middags, lang nadat JoAnne en Grace het vissen al opgaven, gaan we snorkelen.

Veel koraal was er niet te zien maar een overvloed aan kleurrijke vissen die op vijf centimeter van jou zwemmen maar je nooit aanraken. Om vier uur keren we terug naar Railay bay. De brochure was wat te enthousiast in het voorspellen van de grootte en het aantal viseen die we zouden vangen maar ik was tevreden. De volgende dag beloofde echter avontuurlijker te worden.

Wat is er nu avontuurlijk aan een kajak? Behalve als je een personage in een Hemmingway verhaal bent of wilde stromen afvaart niet zo veel. Ik huur een kajak voor vier uur en dat kost me vijfhonderd baht. Ze hebben enkel kajaks voor minstens twee personen maar als je vanachter zit is dat alleen ook goed te doen vertelt de Thaise mevrouw me.

Ik zet uit. Na een kwartier merk ik dat ik vrij veel afstand afgelegd heb en dus denk ik: wat als ik nu eens naar Chicken island peddel en terug. Vanaf west beach kan je chicken island zien liggen en het duurde een klein halfuur om er per longtailboat te geraken. Dan moet ik aan vier uur zeker voldoende hebben. Zo gezegd zo gedaan. De zee is rustig het zonnetje schijnt vrolijk en er is geen wolkje aan de lucht. Alles gaat lekker totdat ik merk dat de neus van mijn vaartuig nogal hoog boven het water uitsteekt. Ik kijk achter me en zie plots dat de achterkant van mijn kajak zich deels onder water bevindt. Ik merk ook dat ik al vrij ver van het strand verwijderd ben.

Ik ben te ver gegaan. Ik maak rechtsomkeer en begin zo snel mogelijk terug naar het strand te peddelen. Ik ga meer in het midden van de kayak zitten om het achterste van mijn kajak uit het water te krijgen. Een beslissing die mij fataal wordt. De kajak is een stuk labieler als je niet in een van de twee zitjes zit en voor ik het weet slaat mijn kajak om. Nadat ik mijn drijvende zwemvest en peddel verzameld heb keer ik de kajak terug om. Als ik er terug in probeer te kruipen slaat de kajak weer omver. Na een aantal pogingen besluit ik om dichter naar het strand met de kajak te zwemmen om er daar opnieuw in te kruipen. Hoever ik van het strand was weet ik niet maar het was zeker meer dan een kilometer. Na een halfuur zwemmen met de kajak als balast word ik opgepikt door een speedboot met toeristen. Ze vragen me of ze me terug naar het strand moeten brengen. Waarop ik zeg dat ik niet meer in de kajak raak en dat het waarschijnlijk beter zou gaan vanuit de boot. Eens ik in de kajak zit merk ik weer dat het achterste onder water gaat waarop de Thaise begeleider op de boot zegt dat mijn kajak zeer waarschijnlijk een lek heeft. I am going to take you back to the beach. Aangestaard door een groepje verbaasde Indische toeristen duurt het een minuutje of vijf vooraleer ik terug op het strand sta. Ik heb nog twee uur overschot van mijn vier uur maar ik heb genoeg gekajakked en laat de boot in het beheer van het verhuurbedrijfje met de melding dat het ding lekt. De rest van de dag bracht ik door op een strandzetel van het duurdere hotel waar JoAnne en Grace verblijven.

De rest van mijn tijd op Railay breng ik door op het strand in het gezelschap van JoAnne, Grace en een paar apen. Met zout in mijn haar en op mijn tong keer ik verbrand en voldaan terug naar Bangkok.

Hallo lieve lezertjes,

Alweer een nieuw verslag over mijn verblijf in Thailand. Dit keer zal ik het hebben over de financiële kant van het verhaal.

Zoals jullie allemaal wel weten zijn de NIKKEI en de BSESN index met respectievelijk 90 en 27 punten gestegen. Dit heeft natuurlijk een niet te onderschatten effect op de Thaise vastgoedmarkt waarin prijzen exponentieel stijgen. Investeerders vragen zich echter af of dit zo zal blijven en men ziet de groei van de Thaise vastgoedmarkt geleidelijk aan vertragen. Effecten zijn sinds de explosieve groei die in 2004 aanving niet enorm meer in prijs gestegen sinds 2008. 2008 was een jaar van politieke onrust maar de algemene tendens is dat markten zich goed hersteld hebben. Investeerders blijven optimistisch maar realiseren zich dat toekomst niet zo rooskleurig zal zijn. Als de grondstofprijzen blijven stijgen zoals ze het voorbije halve jaar deden kan de Thaise industrie in problemen komen. Desalniettemin houden Thaise obligaties een goede koers aan ondanks het feit dat effecten populairder zijn bij investeerders. De Thaise regering maakt zich echter zorgen over China's economische groei die vooral te wijten is aan enorme bouwprojecten die in vele gevallen geen return on investment opleveren en dikwijls verlieslatend zijn. Deze situatie kan zorgen voor een implosie van de Chinese economie met natuurlijk niet te onderschatten effecten op de Zuid-Aziatische economie en dus ook op de Thaise economie. Optimisten geloven echter dat met de Abenomics van Japans recentste premier Shinzo Abe, Japan opnieuw een economische grootmacht kan worden in Zuid-Azië en de effecten van een mogelijke implosie van China's onzekere economie kan stuiten.

Proficiat als jullie tot hier geraakt zijn. Ik weet zelf niet wat ik hier geschreven heb hoor en volgens mij weten die economisten en financiële journalisten dat zelf ook niet. Het is allemaal maar quatsch en bluf en niemand durft toegeven dat niemand eigenlijk geen enkel idee heeft hoe de hele zooi in elkaar steekt. Dus maken ze de hele financiële santekraam zo saai mogelijk zodat geen enkel normaal en gezond persoon geïnteresseerd geraakt en ontdekt dat het allemaal zever in pakskes is. Uitleggen en peten tekenen, dat is het.

Soit, ik zal nog wel eens een serieus verslag schrijven over mijn belevenissen hier.

Groetjes,

Alexander

Verlengd weekend

Congé. Samengevat is dat de maand april in Thailand. Vorige week maandag kregen we vrijaf. Ook vrijdag, maandag en dinsdag die volgden werd er niet gewerkt. Maar wat is Songkran eigenlijk? Songkran is het Thaise nieuwjaar. Maak je geen zorgen het westerse nieuwjaar vieren ze ook en menig Thai draait er zijn hand niet voor om het Chinese nieuwjaar feestelijk in te zetten. Songkran is van deze drie de grootste. Songkran ook bekend als het water festival vindt plaats rond midden april. Hartje zomer voor de Thai. Temperaturen van achtendertig graden en meer zijn schering en inslag. Een goede reden dus om Songkran tijdens april te houden. Over de geschiedenis van Songkran weet ik niet veel om niet te zeggen niks maar ik verwijs jullie graag door naar wikipedia. Wat is Songkran vandaag? Drie dagen verlof en omdat twee ervan dit jaar op zaterdag en zondag vielen kregen we vrijaf op maandag en dinsdag. Verlengd weekend.

Tijdens Songkran neemt er een grote volksverhuizing plaats. De helft van Bangkok gaat naar familieleden op het platteland om nieuwjaar te vieren. De straten van Bangkok worden ontstopt en een taxirit van een uur duurt plots slechts vijftien minuten. Vele kruidenierswinkeltjes en restaurants gaan dicht. De Thai die in Bangkok blijven veranderen de stad in een oorlogszone. Op elke straathoek staan gewapende militia en zwaarbewapende pick-up trucks rijden rond. Elke voorbijganger is een doelwit. Tijdens de heetste maand van het jaar is het onmogelijk om je tien meter te verplaatsen zonder kletsnat te worden. Het grote concept van Songkran is met water gooien. Er wordt gebruikt gemaakt van waterpistolen en emmers. Ook in mijn straat staan ze klaar om mij onder handen te nemen. Een spurtje voorbij het café tegenover mijn appartement zorgt ervoor dat ik er vrij droog uitkom. Ik neem een motortaxi naar de skytrain en wordt verscheidene keren belaagd maar kom er nog goed uit. Een zakenman in pak probeert te ontsnappen maar krijgt toch een lading over zich heen. Ik ga naar Silom road, het epicentrum. Voor driehonderd baht schaf ik mij een waterpistool aan en de pret kan beginnen. Eens op Silom duurt het geen twee minuten vooraleer ik kletsnat ben. Het is alsof ik met al mijn kleren aan in een zwembad gevallen bent. Op Silom road spuit of gooit de menigte elkaar voortdurend nat. Er is ook een stoet met fanfare die niet gespaard wordt. Thaise meisjes staan klaar met talkpoeder om de gezichten van de jongens in te smeren. Vijf norse agenten die het schouwspel gadeslaan zijn kurkdroog. De verleiding is groot.

(Aangezien ik het niet verstandig vond om mijn fototoestel mee te nemen heb ik er geen foto's van maar via deze link kunnen jullie een fotoreeks over Songkran van De Standaard bekijken: http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130415_066 )