He always slept the way his father had slept, with the weapon hidden in the pillowcase, but before leaving the house that day he took out the bullets and put them in the drawer of the night table. “He never left it loaded,” his mother told me. I knew that, and I also knew that he kept the guns in one place and hid the ammunition in another far removed so that nobody, not even casually, would yield to the temptation of loading them inside the house. It was a wise custom established by his father ever since one morning when a servant girl had shaken the case to get the pillow out and the pistol went off as it hit the floor and the bullet wrecked the cupboard in the room, went through the living room wall, passed through the dining room of the house next door with the thunder of war, and turned a life-size saint on the main altar of the church on the opposite side of the square to plaster dust.
Deze eerste regels,
jammer genoeg niet van mijn hand, zijn geschreven door Marquez.
Waarom ik ze zo schaamteloos in mijn blog kopieer? Om te zeggen dat
de kogel door de kerk is. En zoals jullie net gelezen hebben heeft die
kogel een serieuze weg afgelegd. Ik heb overwogen, nagedacht, voor-
en nadelen tegen elkaar opgewogen en besloten.
Ik blijf nog twee
jaar in Bangkok. Mijn baas vertelde mij iets meer dan een maand
geleden “we like your creativity and your...” wie had dat gedacht
“...discipline.” “We would like to hire you.” En zoals eerder
gezegd na grondig overwogen en overlegd te hebben is de beslissing
gevallen. Er is een zeer kleine kans dat het niet doorgaat aangezien
de Thaise overheid eerst goesting moet hebben om mij een
werkvergunning te geven maar ik ben er zeker van dat dat in orde komt. Daarnaast vlieg ik wel nog op vijftien augustus terug naar België. Simon Van Acker ik ben uw belofte niet
vergeten.
