ANGKOR
Een hels geluid dat mijn oren doet
bloeden snijdt door mijn kamer. Het is drie uur en mijn alarm
gaat af. Om vier uur komt een taxi me ophalen om me naar het station
te brengen. Het is erg vroeg. Ik schat dat ik maximum vier uur
geslapen heb. Ik moet nog het een en ander in mijn rugzak steken,
douchen en ik ben klaar om te vertrekken.
Er is weinig verkeer tijdens dit
goddeloze uur en de taxirit verloopt vlot. Aangekomen in Hua Lampong
koop ik een kaartje en mag ik nog een uur en een half wachten. Beter
te vroeg dan te laat zeker.
Het interieur van de trein bestaat
uit oranje houten banken. De ramen staan open evenals de deuren. Een
ticketje kost achtenveertig baht. Dat is de prijs om in derde en ook
de enige klasse 255 kilometer af te leggen. Houten banken. Ze zijn
niet echt breed noch lang. Je kan uit het raam hangen zolang je maar
oppast voor de talloze huisjes, palen, bruggen en andere obstakels
waar de trein rakelings langs passeert. Het duurt zes uur om van
Bangkok naar Aranyaprathet, de grens met Cambodja, te reizen.
Het oosten van Thailand bestaat
uit droge vlaktes. Een variatie van akkerbouw en braakliggend terrein
vormen het landschap. Hier een daar een plas water. Boeren stichten
brandjes om de grond vruchtbaar te maken. De as vind zijn weg door de
vensters en blijft plakken op de kleren en de zwetende armen van de
reizigers. Rond twaalf uur bereiken we het eindstation aan de grens
met Cambodja. Ik ben acht uur onderweg.
Mijn eerste zestig dagen in
Thailand zijn verstreken en als ik geen boetes of vervelende vragen
van immigratie wil dan moet ik het land uit. Ik kies ervoor om de
Angkor site te bezoeken, de Piramides van Zuid-Oost Azië. De Angkor
site ligt vlak naast het Cambodjaanse stadje Siem Reap. Een gehucht
dat rond de honderddertigduizend inwoners telt en dat net zoals de
gehele Cambodjaanse economie voor een groot deel draait op toerisme.
Het ligt honderdvijftig kilometer verwijderd van de grens met
Thailand.
Om Cambodja binnen te geraken heb
je een Cambodjaans visum nodig. Daarvoor vul je een papier in, betaal
je twintig dollar en heb je een pasfoto nodig. Natuurlijk heb ik geen
pasfoto bij me maar blijkbaar zien de jongens van immigratie er geen
graten in als je ze tweehonderd baht betaalt. Eerst ben ik nog
naïef genoeg om te denken dat die tweehonderd baht de kost is om een
foto van mij te trekken en te printen. Niet dus.
Ik reis verder met een hoop andere
Westerse toeristen naar Siem Reap via een bus. Daarvoor betaal je
negen dollar. De Cambodjaanse riel staat zo laag dat de Cambodjanen
liever hebben dat je in dollar betaalt. De dollar is er zelfs zo populair
dat je aan bankautomaten enkel dollars kunt afhalen.
Vierduizend riel is ongeveer één
dollar waard. In riel betalen is goedkoper wordt me verteld want de
kleinste denominatie is een biljet van duizend riel terwijl de
kleinste denominatie in dollar een biljet van één dollar is. Voor
een fles water betaal je dus tweeduizend riel ofwel één dollar. Ik
wissel dertig dollar in riel en krijg een pak biljetten terug die ik
amper in mijn portefeuille gewurmd krijg. Er wonen veel miljonairs in
Cambodja.
Met de bus naar Siem Reap reizen
duurt met een tussenstop een dikke drie uur. Tijdens de rit zie ik
het grote verschil tussen het welvarende Thailand en het arme
Cambodja. Cambodja heeft een bruto binnenlands product dat niet veel
groter is dan dat van Afghanistan. Veel Cambodjanen zijn
boer of werken in de lucratievere toeristische sector.
Wanneer de bus aankomt in Siem
Reap worden we opgewacht door een bende tuk tuks en hun chauffeurs.
Onze Cambodjaanse “reisleider” vertelt ons dat de tuk tuks ons
naar ons hotel zullen brengen. Het is inbegrepen in de prijs van ons
busticket dus hoeven we niet te betalen. Een vriendelijke jongeman
vraagt me waar hij me naar toe kan brengen. Garden Village Guesthouse
vertel ik hem terwijl ik naar mijn boekingspapier wijs. Hij weet
vrijwel direct waar ik het over heb en nog geen minuut nadat ik uit
de bus stapte ben ik onderweg naar de guesthouse waar ik online een
kamer voor twee nachten geboekt heb. We komen na een vijf minuten
rijden over asfalt en zandwegen aan bij de guesthouse. In Cambodja
zijn het merendeel van de wegen onverhard. Ik las op een blog dat de
weg van de grens naar Siem Reap maar sinds 2007 geasfalteerd was.
Eens uitgestapt wordt het duidelijk waarom het ritje gratis was. Mijn
chauffeur vraagt me wat ik morgen ga doen en ik zeg hem dat ik Angkor
Wat wil bezoeken. Hij stelt me voor om mij naar de Angkor site te
brengen, daar ter plaatse rond te voeren en terug naar het hotel te
brengen voor vijftien dollar. Ik ben moe en heb geen zin om nu
beslissingen te nemen. Hij slaat een zielig toontje aan en probeert
me te overhalen door te zeggen dat hij me wel helemaal naar de
guesthouse heeft gereden en dat dit zijn inkomen is enzovoort,
enzovoort. Uiteindelijk ga ik akkoord en we spreken af dat hij me de
volgende dag om 10 uur oppikt. Ik check in, eet iets in het
restaurant van de guesthouse en ga zeer vroeg slapen. Ik heb in
dertien uur vierhonderd kilometer afgelegd. De
volgende dag informeer ik mij aan de receptie hoe een bezoek aan
Angkor Wat het best verloopt en daar krijg ik te horen dat vijftien
dollar de standaard prijs is voor een tuk tuk. De Angkor site ligt
niet ver van Siem Reap. Na amper tien minuutjes rijden komen we aan
bij het ticketkantoor. Een dagticket kost twintig dollar. Er wordt
een foto van mij genomen die op het ticketje terecht komt. We rijden
verder.
De Angkor site is een complex van
tempels en gebouwen die dateren van de Khmer periode van de twaalfde
tot de vijftiende eeuw. De Khmer waren een bevolkingsgroep met een
koninkrijk dat delen van wat nu Cambodja, Vietnam, Laos en Thailand
besloeg. De Angkor site werd gebouwd door een handjevol Khmer
koningen die zichzelf nogal fantastisch vonden en net zoals hun
collega vorsten en keizers het nodig vonden dit uit te drukken in
enkele bouwwerken van formaat. Het merendeel van de gebouwen die te
bezichtigen zijn op de Angkor site zijn tempels. Angkor Wat is van
oorsprong een hindoeïstische tempel maar is later door een andere
koning als boeddhistische tempel gebruikt omwille van een
geloofsverandering. Angkor Thom de tweede bekendste tempel na Angkor
Wat is van oorsprong boeddhistisch.
De Angkor site was in zijn
hoogdagen meer dan een tempelcomplex. Het was een volledige stad. De
grootste pre-industriële stad die ooit bestaan zou hebben.
Wetenschappers schatten dat die stad de omvang en het aantal inwoners
van het huidige Los Angeles had.
Een groot misverstand rond de
Angkor site is dat een fransman ze in de negentiende eeuw ontdekt zou
hebben nadat de site overwoekerd was door de jungle. Dit is niet
correct. Henri Mouhot was een Frans bioloog en plantenkundige die
naar Zuid-Oost Azië vertrok om planten te bestuderen en de lokale
bewoners van Cambodja toonden hem de Angkor site. Hij schreef er over
in zijn dagboek waardoor de toen vrij onbekende site bekend werd bij
het Westerse publiek.
Niet lang nadat we het
ticketkantoor verlieten verschijnt langs het water plotseling het
ontzagwekkende Angkor Wat. Een zandstenen brug leidt naar een muur
die de ingang van de tempel vormt. In de verte zie ik drie van de
vijf iconische torens. Het is in de verzengende zon een adembenemend
zicht. Ik bezoek tijdens deze warme dag drie tempels. Angkor Wat,
Angkor Thom en Tha Phrom.
Het is een mierenhoop. De
toeristen vormen de grootste groep maar er zijn ook een groot aantal
verkopers van water, eten, souvenirs. Kinderen van amper zeven jaar
oud proberen je postkaarten te verkopen. De tuk tuk chauffeurs
dommelen in hun karretjes terwijl ze wachten op hun klanten. Dappere
backpackers huurden een fiets in Siem Reap en verkennen de site door
middel van dijen en kuiten.
Toch gaat er een immense rust uit
van deze oude bouwsels. Je vindt overal plekjes waar niemand is.
Terwijl je uitblaast onder een van de zandstenen bogen die een
prachtig kleurverschil tonen dringt het ontzagwekkende van deze
plaats tot je door. Bas-reliëfs versieren de muren en de grote Khmer
gezichten glimlachen maar kijken recht door je heen. Boeddha's zijn
versierd met oranje doeken die
contrasteren met de zandsteen. Ook
vandaag wordt er nog vereerd en aanbeden.
De dag er op keer ik met Sounds Of
Siam ( https://www.youtube.com/watch?v=NAIM6IErDQk ) tevreden terug naar Bangkok.
